Να αντικρύζεις το θήραμά σου να πλησιάζει μπροστά σου πιασμένο σε ένα τεχνητό που του έδωσες εσύ μορφή, ξεκινώντας απο μία σκέψη, έπειτα κάνοντας το πράξη. Οι χειροποίητες αυτές καλαμαριέρες έχουν πολλή, μα πάρα πολλή δουλειά πάνω τους, η κάθε μία μπορεί να μου έφαγε και 4-5 συνεχόμενες ώρες να κατασκευαστεί. Ξεκινάμε με ένα κομμάτι ξύλο, συγκεκριμένα χρησιμοποίησα ξύλινο σκουπόξυλο, στο οποίο σιγά σιγά έδωσα σχήμα, αρχικά με το κοπίδι, μετά dremel και τέλος τρίψιμο ατελείωτο με το χέρι με διάφορα γυαλόχαρτα. Στη συνέχεια ¨σφράγισμα¨ δηλ. στεγανοποίηση με κόλλα στιγμής σε όλο το σώμα του τεχνητού αφήνοντας το να στεγνώσει και μετά χρησιμοποιώντας το dremel, άνοιξα τις απαιτούμενες τρύπες για να τοποθετηθούν ο κρίκος μπροστά, τα αγγύλια πίσω, τα φτεράκια στα πλάγια, το βαριδι κάτω και το πιο δύσκολο, το αυλάκι κάτω απο το σώμα της καλαμαριέρας, ώστε να μπορέσει να μπεί σφηνωτά το ύφασμα. To αυλάκι αυτό που περιγράφω το έχουν έχουν όλες οι εργοστασιακές καλαμαριέρες απο κάτω, είναι το σημείο που σφραγίζει το ύφαμα και φαίνεται σαν ραφή. Αυτό τελικά το κατάφερα με το μικρό τροχάκι του dremel και με αρκετή προσοχή άνοιξα ένα αυλάκι βάθους περίπου 2mm. Τα ματάκια, τα βαριδάκια και τα αγγύλια τα προμηθεύτηκα απο γνωστό κινεζοsite, όπως και μικρά σφαιρίδια ρουλεμάν 1-2mm γιατί κάποιες τις έχω κάνει και Rattle παρακαλώ!
Ο κρίκος μπροστά φτιάχνεται εύκολα από ανοξείδωτο σύρμα.
Βρήκα και στα jumbo φτεράκια και κάποια selotape σε δίαφορους χρωματισμούς που μοιάζουν αρκετά με ανακλαστκές ταινίες και βάζοντας διάφορα κομματάκια selotape (χρυσό, ασημί, μπλέ ρόζ) δημιούργησα το λεγόμενο marble ή rainbow που έχουν κάποιες καλαμαριέρες..
Φυσικά δεν θα μπορούσε να μην φωσφορίζουν σκοτάδι, αυτό γίνεται πανεύκολα με μία αυτοκόλλητη ταινία glow κολλημένη κάτω απο το ύφασμα, στο σώμα της καλαμαριέρας μας.
Τέλος απο υφάσμα, ότι πιο τρελό μπορούμε να βρούμε! Εδώ πιάνουμε καλαμάρια με την ¨πιτζάμα"!
Φαντασία να υπάρχει, προσωπικά έχω μία προτίμηση στα μεταλιζέ υφάσματα διότι αντανακλούν έντονα κάτω απο το νερό. Για να δώσουμε το κάτι παραπάνω πρέπει να πιάνει και λίγο το χέρι μας ή να έχουμε κι έναν αερογράφο, στις φωτό παραπάνω η ασημί σαργός είναι όλη ζωγραφισμένη στο χέρι με μικρό μαρκαδοράκι.
Τέλος, το δυσκολότερο αλλά και σημανιτκότερο κομμάτι είναι ο ρυθμός βύθισης και η πλεύση, εκεί απαιτούνται πολλές ώρες πειραματισμού πάντα σε συνάρτηση με τον τόπο και το βάθος που ψαρεύουμε. και φυσικά πολλών πεταμένων στα σκουπίδια αποτυχημένων καλαμαριερων. Το σίγουρο είναι οτί αν όλα πάνε καλά ο κόπος θα ανταμειφθεί με ένα πολύ πλατύ χαμόγελο, το οτι το καλαμάρι που έβγαλες πιάστηκε σε δική σου δημιουργία!
