Εγγλέζικο στα βράχια.

Βραχοτόπια, πλούσιοι βυθοί, ποικιλία ψαριών, αλλά περπάτημα, κούραση και λίαν επικίνδυνα, ανάλογα με το είδος.

Συνήθως οι ψαράδες που ασχολούνται με το εγγλέζικο ψάρεμα προτιμούν τα λιμάνια, μαρίνες και μόλους για το ψάρεμά τους. Εύκολη πρόσβαση, δίπλα το μεταφορικό μέσον και άνετο στήσιμο εξοπλισμού. Έχουν δε βγει και ψάρια τρόπαια σε αυτούς τους τόπους. Πολυψαρεμένα τόπια όμως, ειδικά στην Αττική. Δεν κρατάνε τα ψάρια που κράταγαν παλιότερα, εδώ έχει απόλυτη εφαρμογή το ρητό «του ψαρά το πιάτο δέκα φορές είναι αδειανό και μια γεμάτο»

Οι βραχότοποι λοιπόν είναι μια καλή επιλογή, πάντα θα υπάρχουν ψάρια που θα τιμήσουν το αγκίστρι μας με κυριότερο τον βασιλιά σαργό. Ακολουθούν τα μελανούρια, οι σπάροι, οι σκάροι, οι σάλπες, καθώς και πολλά άλλα ψάρια.

Θα περάσουν δε από κει και τα λαβράκια και οι τσιπούρες, σε μικρότερη συχνότητα όμως. Όταν φίλοι, γνώστες του είδους με πήραν μαζί τους αρχίσω να ψαρεύω εγγλέζικο στα βράχια, είχα πολλές επιφυλάξεις και προβληματισμούς για το αν θα τα καταφέρω σε αυτές τις συνθήκες, τότε θεωρούσα το φτιάξιμο εγγλέζικης αρματωσιάς, καθώς και το ψάρεμα σε τόσο περιορισμένο περιβάλλον, εξαιρετικά δύσκολο. Αλλά τα πάντα μαθαίνονται και ανακαλύπτοντας την χαρά των συνεχών τσιμπημάτων και των εκλεκτών ψαριών, άρχισα να εκτιμώ απεριόριστα τα βραχοτόπια.

Ρούχα άνετα, παπούτσια με σταθερό πάτημα, άρβυλα ή αθλητικά μποτάκια για να καλύπτουν τους αστράγαλους.

Μεγάλη προσοχή στον βηματισμό μας, μικρά και σταθερά βήματα. Ο εξοπλισμός όσο πιο λίγος και ελαφρύς γίνεται. Ένα καλάμι, το πολύ ένα δεύτερο για περίπτωση που δεν βρούμε τις συνθήκες που θέλουμε,καθώς και για ρεζέρβα σε περίπτωση που έχουμε κάποιο ατύχημα. Σε ένα σακίδιο τα παρελκόμενα, λίγα από το κάθε είδος, στους φελλούς μόνο δεν κάνω περικοπές. Ένας κουβάς με το δόλωμα και την μαλάγρα μέσα, η απόχη με το στεφάνι και είμαστε έτοιμοι.

Όπως λένε οι γνώστες, ο βυθός στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ίδιος με την ακτογραμμή, οπότε από ψηλά μπορούμε να διαλέξουμε ένα σημείο που να έχει χαράκια και τρύπες.

Διαλέγουμε ένα σημείο που να μπορούμε να στήσουμε την βάση του καλαμιού.

Εγώ προσωπικά πολλές φορές ψαρεύω με το καλάμι στο χέρι, αλλά το να μπορούμε να το ακουμπήσουμε στην βάση έχει πολλά πλεονεκτήματα.

Το ιδανικό είναι να βρούμε σημείο που στα 12-15 μέτρα μπροστά μας, έχει γύρω στα 6-7 μέτρα βάθος. Η βυθομέτρηση είναι λίγο επίπονη, γιατί πρέπει να δούμε σε βεντάλια πως είναι η διαμόρφωση του βυθού. Τώρα τελευταία δεν δίνω πια τόση σημασία στην ακριβή βυθομέτρηση, ψαρεύω πάντα τουλάχιστον ένα μέτρο πάνω από τον βυθό. Ο σαργός ανεβαίνει για να φάει, τα μελανούρια δεν το συζητάμε. Και γλυτώνω και από διάφορους γύλους, πέρκες κλπ. Μπορώ να πω μάλιστα ότι τα αποτελέσματα είναι πολύ καλά, μεγάλα κομμάτια χωρίς βραχώματα.

Καλάμι στα 4,20μ. με ιδανικό για μένα τα 4,50μ. Θέλω να είναι λίγο μακρύ για να παίρνει περισσότερη πετονιά στο κάρφωμα. Λόγω της ύπαρξης ρευμάτων η μάνα έχει μπόσικα, όσο και να τα μαζεύεις στην πορεία. Αρματωσιά ελαφριά, φελλός +1, το πολύ +2 και παράμαλλο μια οργιά. Τα μολυβάκια τοποθετημένα ισομερώς και να καλύπτουν μια απόσταση τουλάχιστον 1,5 μέτρου στη μάνα, σε περίπτωση συρόμενης αρματωσιάς. Μην ξεχνάμε να αφήνουμε τουλάχιστον 1,5 με 2 μήκη φελλού μεταξύ των μολυβιών που σταματούν τον φελλό και του επόμενου μολυβιού στην μάνα. Φελλός ανάλογα με τις συνθήκες, το κύμα και το ρεύμα. Σε γενικές γραμμές ένας straight φελλός μας καλύπτει στις περισσότερες συνθήκες.

Μαλάγρα, ανάλογα με το ρεύμα, ποτέ δεν ρίχνουμε από την αρχή μαλάγρα, πρώτα ρίχνουμε μερικές φορές για να δούμε πως πάει το ρεύμα και μετά αποφασίζουμε. Στα περισσότερα βραχοτόπια της Αττικής , από την μεριά του Σαρωνικού, ο Βοριάς είναι σύμμαχός μας. Τον έχουμε στην πλάτη, με όλα τα γνωστά πλεονεκτήματα και ταυτόχρονα δημιουργεί μια ρεστία που κατευθύνει ρεύμα και κύμα προς την ακτή μπροστά στα πόδια μας. Ιδανικό για να ρίχνεις μαλάγρα και να μην φεύγει και διώχνει τα ψάρια.

Σε άλλες περιπτώσεις φροντίζω να σφίγγω πολύ τις μπάλες, έτσι ώστε να φτάνουν στον βυθό και να διαλύονται σιγά-σιγά δημιουργώντας ένα ίχνος που απλώνεται και οδηγεί στην μπάλα της μαλάγρας.

Ακόμα καλύτερα χρησιμοποιώ ημίυγρη σε κουβαδάκι και έχω το κεφάλι μου ήσυχο.

Η πλειοψηφία των ψαριών που θα τιμήσουν το αγκίστρι μας, είναι σαργοί και μελανούρια. Και τα δύο είδη είναι αρκετά φιλύποπτα και θα πρέπει να είμαστε εξαιρετικά ήσυχοι στο ψάρεμά μας, να μην καθόμαστε πολύ κοντά στο νερό και ειδικά την νύχτα να μην ρίχνουμε τον φακό μας στην θάλασσα. Τα μικρά του είδους, τα απελευθερώνουμε πάντα, αλλά όχι αμέσως γιατί θα τρομάξουν τα υπόλοιπα. Εγώ τα τοποθετώ σε ένα ευρύχωρο συρμάτινο ψαροκάλαθο και τα απελευθερώνω στο τέλος του ψαρέματός μου.

Επιμένω στο συρμάτινο γιατί έχω χάσει ψαριές από σμέρνες και καβούρια.

Όπως έχουμε παρατηρήσει όλοι μας, τα ψάρια στις ακτές έχουν μειωθεί πάρα πολύ. Για αυτό να θυμίσω ξανά ότι τα μικρότερα ψάρια τα απελευθερώνουμε για να μεγαλώσουν και να μπορούμε να έχουμε και στα επόμενα ψαρέματά μας. Το ελάχιστο επιτρεπόμενο μέγεθος για τον σαργό είναι 23εκ. και για τον καμπανά ή αυλιά, τα 18εκ.

Για τα μελανούρια δεν υπάρχει ελάχιστο επιτρεπόμενο μέγεθος, αλλά κρατάω ψάρια μεγαλύτερα από 15εκ.